Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Ψάχνω την πρόταση
πρίν πάρω απόφαση,
χωρίς καμμιά πρόθεση
ξεκινώ!

Ταξίδι για τ' Άγνωστο
σε χρόνο αδιάσπαστο!
Αστείο, κακόγουστο κι άνοστο.

Σε πτώση ελεύθερη,
σαν Ύδρα Τρικέφαλη,
ζητώ γνώμη δεύτερη
να πιαστώ!

Νομίζω, με ξέχασα!
Με βρήκα και μ' έχασα!!
Σαν Έκρηξη Αστρική
θα χαθώ..

Αλίμονο στα φτηνά,
στα εύκολα, στα ρηχά!
Στου πέλαου, θ' ανοιχτώ
τον βυθό.

Σε σπήλαια σκοτεινά
με πλάσματα χθόνια,
χορό να κινήσουμε
τραγικό!

Κι άν τύχει, να νιώσουμε
χοντρό ταρακούνημα
κι άν λίγο, τρομάξουμε
τον σεισμό..

Έτσι έχει το πρόγραμμα
όταν σκάει απρόοπτα,
ήρθε η ώρα,
Ν' ΑΡΧΊΣΕΙ ΤΟ ΣΌΟΥ!

:)


Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ!

ΟΛΑ ΕΙΝ' ΕΔΩ!ΟΛΑ ΕΙΝ' ΕΔΩ!

ΣΤΟ ΤΣΙΡΚΟ ΤΩΝ ΦΑΝΤΟΜΑΔΩΝ

ΚΑΙ

ΟΛΑ ΕΙΝ' ΑΠΩΝ!

ΟΛΑ ΕΙΝ' ΕΔΩ! ΟΛΑ ΕΙΝ' ΕΔΩ!

ΣΤΟ ΤΣΙΡΚΟ ΤΩΝ ΦΑΝΤΟΜΑΔΩΝ

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ!

ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΙΝ' ΑΠΩΝ.

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Να ζητήσω ένα μεγάλο ΣΥΓΝΩΜΗ,

για την κατάργηση των σχολιων, απ τις γλυκιές odette και την κουκουβάγια της, και την κλέλια φυσικά, και σε σένα dreamon ,μα οι ιστοριούλες αυτές καλώς ή κακώς γραφτήκαν για κάποιο μούτρο που με μάγεψε και που καλώς ή κακώς δεν τις είδε ή άν τις είδε δε μου είπε τί βλέπει, αλλά που, πάλι καλώς-κακώς, κατάφερα να δώ εγώ κι έτσι στον καθρέφτη-καθρεφτάκη, να απεικονίστηκε και κάτι από εκείνον και να βρήκα και κάτι από μένα.
Ενα γλυκό γειά, ένα χαμογελάκι επίσης γλυκό και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
:)
ΤΟ ΞΩΤΙΚΟ ΤΗΣ ΛΑΣΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΙΚΟ ΦΙΔΙ

Περπατούσε ανάλαφρο ανάμεσα απ' τις ψηλές λυγερόκορμες καλαμιές και
τα μουχλιασμένα βρύα.Παχιά κιτρινωπή ομίχλη κι υγρασία!!Γλιστεροί βούρκοι,
γεμάτοι λασπόνερα και βρώμικες, χωμάτινες λακκουβίτσες. Μια αραχνούφαντη θολούρα,
πλεγμένη απ' τους ήχους της σιωπής και τη θαλπωρη μιας υπόκωφης, ξεχασμένης, νοσταλγικήςνύχτας!
Έμοιαζε όλο το σκηνικό να έχει στηθεί μοναχά για εκείνο. Για να κυλιστεί χαρούμενο,
γεμάτο από αμέριμνη, ρομαντική αφέλεια και αφτιασίδωτη, άσεμνη παιδικότητα, σε μία
σαχλαμαράτα, που του ήταν αναγκαία!
Αφέθηκε στους πηχτούς θορύβους της λάσπης. Παχιά, απολαυστική!!Χρωματισμένη με τις
αχνές αντάυγειες των μουχλιασμένων βρύων, που την έκαναν να μοιάζει με τέρας του βάλτου.
Το ξωτικό της λάσπης ένιωσε ιδιαίτερη χαρά που την εξέφρασε με πλούσιες απλωτές τσαλαβούτες.
Χόρευε με το πρασινωπό, παχύρρευστο “τέρας”, καθώς οι ψηλές καλαμιές το προστάτευαν από
τα λαίμαργα, αδηφάγα μάτια ανεπιθύμητων επισκεπτών. Βούλιαζε γεμάτο από ευδαιμονική
λατρεία, στον πάτο μιας απρόβλεπτης, κωμικής ξιπασιάς που κατά έναν τραγικό τρόπο, το μεταμόρφωνε! Ένιωθε τόσο καθαρό, τόσο αθώο, τόσο ξέγνοιαστο!!
Ποτέ πρίν η λάσπη, δεν του είχε φανεί τόσο λυτρωτική!
Τα πάντα ήταν στημένα τόσο ιδανικά, τόσο συγκεκριμένα.Με την κάθε λεπτομέρεια συγυρισμένη
μέν, όχι φτιασιδωμένη!Ακριβέστατη, πλύν αυτοσχέδια. Όλα τριγύρω ήταν κατά πώς πρέπει, χωρίς καμμιά απολύτως πρόβα. Το όλο σκηνικό ήτανε στημένο με τον πιό φυσικό τρόπο, γι αυτό και ευδοκίμησε!
Το ξωτικό της λάσπης ένιωθε ολοκληρωτικά τη γενναιοδωρία της φύσης, μετατρέποντας έτσι τη
χαρά του, σε ευφορία. Τη νοσταλγικότητα του τοπίου, σε τρυφερή συγκίνηση και τους νυχτόβιους
σιωπηρούς ήχους, σε μουσική! Και μέσα σε όλο αυτό το παραλυρυτικό συνονθύλευμα των
συναισθημάτων και των αισθήσειων, ήρθε να μεστώσει την όλη κατάσταση, η συντροφιά ενός
φιδιού. Φιλικό, όσο και η λάσπη! Λυτρωτικό, όπως κι εκείνη! Με ένα γλυκό, ανεπαίσθητο και
έντονο συγχρόνως, σφύριγμα, όπως των λυγερόκορμων καλαμιών όταν θροϊζουν. Όμορφο σαν
τη νύχτα! Ευδαιμονικό, εωσφορικό!! Με δυό κατάμαυρα μάτια, που έκρυβαν άστρα μέσα τους.
Κατάλευκο και λείο, σαν την κοφτερή λεπίδα ενός σπαθιού, όταν γυαλίζει υπό το φώς ενός
ισχνού ημισέληνου! Απαλό και τραχύ μαζί. Γελαστό με μιαν ήπια σοβαρότητα στην ανάρια κινήσή του! Πλησίασε το παιχνιδιάρικο, λασπιάρικο ξωτικό. Αργά, νωχελικά, φιδίσια! Σύρθηκε πλάι του
τυλίχτηκε γύρω του. Φιλικά, ερωτικά, αισθαντικά!
Και το χαρούμενο ξωτικό συνέχιζε να βυθίζεται στον λυτρωτικό του λάκκο με τον δικό του
αδέξιο, άδολο τρόπο, ενώ το φίδι τυλιγόταν παντού γύρω του, πάνω του, υπάκουα, αναντίρρητα,
εκστατικά! Σχεδόν παρακαλεστά. Να νιώσει κι εκείνο την λυτρωτική θέρμη του βούρκου.
Τους θορύβους της παχύρρευστης, λασπώδης μάζας. Τους ήχους της! Ήχοι παχιοί, ογκώδεις.
Ήχοι γεμάτοι, όχι όμως βαριοί. Ήχοι που δεν υπόσχονταν τίποτα αλλά, που επιφυλλούσαν ανύποπτες εκπλήξεις!!
Το ξωτικό της λάσπης ένιωσε για πρώτη του φορά πώς δεν ήτανε μόνο. Για πρώτη και ίσως μοναδική φορά, πώς δεν το σιχαίνονταν! Για μοναδική κι ίσως τελευταία φορά, πώς το δέχονταν!
Πώς το δέχονταν, όχι με όλη του την λασπίλα, αλλά για την λασπίλα!
Πώς το αγάπησαν! Πώς το αγάπησαν, όχι με όλη του την βρωμιά, αλλά για την βρωμιά!
Το φιλικό φίδι τυλίχτηκε όλο αγάπη γύρω απ' το λασπιάρικο ξωτικό. Βυθίστηκαν παρέα, μέσα σε
ένα δικό τους διονυσιακό γλέντι γεμάτοι από τρυφερά χάχανα και βρώμικα παιχνιδίσματα!
Η λάσπη τους καλοσώριζε σχεδόν με μητρική θαλπωρή και πατρική ζέση. Χαθήκαν μές την κιτρινωπή, υγρή, ομιχλώδη μούχλα, συντροφιά με τα ελώδη, πρασινωπά βρύα και τα σφυρίγματα των ψηλών καλαμιών. Δεν ένιωθαν βρώμικοι!
Ένιωθαν καθαροί και ξέγνοιαστοι!! Σαν δυό μικρά παιδιά, που δεν έχουν προλάβει ακόμα
να τα ενοχοποιήσουν για την ύπαρξή τους!

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011


Η ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΤΡΑΒΑΓΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΚΟΥΠΙ ΚΑΙ Ο ΑΣΤΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ

Η κοπέλα με την βάρκα, που ήταν φτιαγμένη από όνειρα, πληγές, αναμνήσεις και στιγμές, ήταν καταδικασμένη να τραβάει συνεχώς κουπί χωρίς ποτέ της να σταματά.
Κάποιος, κάποτε, που τώρα πιά αδυνατούσε να θυμηθεί, της είχε πεί να στοχεύσει σε εκείνο το σημείο, όπου ο Ουρανός και η Θάλασσα ενώνονται, γιατί εκεί βρίσκεται η Ευτηχία!Κι από τότε εκείνη, ταξίδευε με την βάρκα της και τράβαγε συνεχώς το κουπί, οδεύοντας πρός εκείνο το σημείο.
Κάποιες φορές είχε και τη βοήθεια των δελφινιών που της έσπρωχναν πότε-πότε την βάρκα, για να την ξεκουράζουν και άλλων θαλάσσιων φιλικών όντων, που ήθελαν να μοιράζονται την ταλαιπωρία της.Μα κι εκείνα δεν μπορούσαν να την συντροφέυουν συνεχώς, γιατί είχαν τις δικές τους δουλειές και γιατί καμμιά φορά, έχαναν κι εκείνα τον δρόμο τους, ψάχνωντας την δική τους Ευτηχία ή κουράζονταν ή ξεχνιόντουσαν παίζοντας και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οι δρόμοι τους χώριζαν και η κοπέλα έμενε μόνη ξανά.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές πραγματικά σκεφτόταν να τα παρατήσει, ν' αφήσει το κουπί απ' τα χέρια και να αφήσει την Θάλασσα να την παρασύρει! Όμως , όταν φανταζόταν το σημείο όπου ο Ουρανός και η Θάλασσα ενώνονται, συνέχιζε να τραβάει πάλι το κουπί.Και μάλιστα με πιότερο πείσμα από πρίν.Ύπήρξε όμως ένα βράδυ που πράγματι, ένιωσε τόσο πολύ κουρασμένη, όχι τόσο από το κουπί αλλά απ' τη μοναξιά, τόσο ώστε αποφάσισε να αφήσει το κουπί απ' τα χέρια.Έστρεψε το βλέμμα της πρός το Ουράνιο Στερέωμα, ακούγοντας τους Ήχους της Θάλασσας και τότε το είδε.
Ένα Άστρο ερχόταν πρός τη μεριά της, με φοβερή ταχύτητα και καβάλα πάνω του, ήταν ένας άντρας, κατάλευκος και φωτεινός, όσο και τ' Άστρο! Προσγειώθηκε ήρεμα μές την βάρκα της, έπιασε το κουπί και το ακούμπησε πλάι της.Ύστερα της χαμογέλασε, την πήρε μές την φωτεινή του αγκαλιά και της έκανε Έρωτα. Με τη φωνή του! Ψιθυρίζοντάς της ιστορίες αγάπης και ποιήματα απαλά μες τ' αυτί της!
Ύστερα, ανέβηκε πάλι πάνω στ΄Άστρο και έφυγε! Ακριβώς όπως και ήρθε. Απρόοπτα και ήρεμα!!Τότε συνέβη κάτι παράξενο. Όταν η κοπέλα ξανάπιασε το κουπί στα χέρια της, δεν της φαινόταν πια βαρύ, η βάρκα ταξίδευε πολύ πιο ανάλαφρα και η ίδια ένιωθε τόσο ξεκούραστη!
Με τον καιρό, το ταξίδι της γινόταν ολοένα και πιό ευχάριστο!
Κι όταν καμμιά φορά ο Αστεράνθρωπος, την ένιωθε κουρασμένη ή αποκαρδιωμένη, τότε κατέβαινε στην βάρκα της, καβάλα πάνω στ Άστρο του και της έκανε Έρωτα!
Σιγά-σιγά, όσο ο καιρός περνούσε, η κοπέλα ίσα που τράβαγε το κουπί, καθώς η βάρκα ταξίδευε σχεδόν μόνη της και το σημείο, όπου ο Ουρανός και η Θάλασσα ενώνονται, άρχισε να αχνοφαίνεται!.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Ο ΜΑΓΟΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ



Ο Μάγος της Φωτιάς, είναι πάντοτε σοβαρός, ταπεινός και σιωπηλός. Γι' αυτό και οι άνθρωποι τον φοβούνται. Ο Μάγος γνωρίζει πώς οι άνθρωποι πάντα μπέρδευαν τον σεβασμό με τον φόβο κι έτσι καταλαβαίνει τα μπερδεμένα τους συναισθήματα και προσπαθεί να τους βοηθάει.
Γι' αυτό κάθε φορά που νιώθει την ανάγκη να προσφέρει, βγάζει απ' το ξύλινο κουτάκι του, μερικά κόκκινα άστρα και τα στέλνει βροχή πάνω απ' τα μυαλά των ανθρώπων, φωτίζοντάς τους και μαλακώνοντας τις καρδιές τους.Καλό είναι για όσους διαβάζουν την ιστορία αυτή, να φροντίζουν όταν βρέχει, να κλείνουν τις ομπρέλες τους.
Όμως ο Μάγος έχει περισσότερη αδυναμία στα κορίτσια. Και ιδιαίτερα στα κορίτσια της πόλης και ειδικά σε εκείνα που οι καρδιές τους έχουν παγώσει κι έχουν ξεχάσει ν' αγαπούν! Γιατί νιώθει πώς τον έχουν ανάγκη. Εξάλλου τα κορίσια της εξοχής, έχουν καταφέρει να μείνουν καθαρά και με τρυφερή την καρδιά, μιας και η εξοχή φροντίζει για εκείνα.
Τα κορίτσια της εξοχής δεν έχουν ανάγκη από τον Μάγο της Φωτιάς, γιατί η φλόγα τους δεν έχει σβήσει.
Ο Μάγος, λατρεύει της πόλης τα κορίτσια και θέλει να πραγματοποιεί, όλα τους τα καπρίτσια!!
Θέλει να τα κάνει ευτηχισμένα και να τα διασκεδάζει κι ακόμα,
να τα μάθει πώς ν' αγαπούν ξανά, γιατί η αγάπη μαθαίνεται όπως κι όλα, και θέλει εξάσκηση πολύ και βαθιά αφοσίωση!
Ο Μάγος επίσης, μαθαίνει στα κορίτσια αυτά πώς να εμπιστεύονται και με ποιούς τρόπους, να φροντίζουν το σώμα τους, έτσι ώστε να φαίνεται ωραιότερο,
μιας και το σώμα είναι το ρούχο της ψυχής και τα κορίτσια μαθαίνουν πώς να το φοράνε ή και πώς να μην το φοράνε κι ανάλογα της περίστασης, πώς να το εκθέτουν έτσι ώστε,
να θαυμάζεται σαν ένας όμορφος , γεμάτο φώς και χρώματα, πίνακας!
Αυτή είναι η δουλειά του Μάγου της Φωτιάς και γι' αυτόν και μόνον τον λόγο, ο Μάγος αλλάζει μορφές και παύει να 'ναι σοβαρός και σιωπηλός.
Κι έτσι κάποιες φορές μεταμορφώνεται σε κουνέλι, γιατί είναι χαριτωμένα, 
κουνώντας ζωηρά τ' αυτάκια του και παιχνιδιάρικα τη μουσουδίτσα του, τριγυρίζοντας και χοροπηδώντας, ανάμεσα απ' τα όμορφα πόδια των κοριτσιών
κι άλλες φορές μεταμορφώνεται σε γατούλη, γουργουρίζοντας και κουρνιάζοντας μές τις αγκάλες τους και στα πλούσια στήθη τους, παρακαλώντας για μερικά χάδια, κάνωντας έτσι τα κορίτσια να χαμογελάνε και να νιώθουνε ευτηχισμένα!!
Ο Μάγος τότε, ευχαριστιέται τόσο πολύ, που καταφέρνει έστω και για λίγο να ζεσταίνει τις παγωμένες καρδιές των κοριτσιών, που μονάχα αυτό του φτάνει!
Κι έτσι αφήνωντας τα κορίτσια μέσα σε γέλια, μεταμορφώνεται σε χρυσή φλογίτσα ή σε μελωδική νότα ή σε απαλό αεράκι και χάνεται!!!
Τα κορίτσια, χάρη στη βοήθεια του Μάγου, δεν αισθάνονται ποτέ ξανά μόνα και οι ζωές τους αλλάζουν. Γίνονται ομορφότερες!
Ο Μάγος της Φωτιάς έχει μια πολύ καλή φίλη. Μια φίλη που τον βοηθάει στην αποστολή του και που του είναι πιστή ακόλουθος, η Νεράϊδα των Σκιών!
Η Νεράϊδα των Σκιών έχει μια αδυναμία στα αγόρια της πόλης και ιδιαίτερα σε εκείνα τα αγόρια, που νιώθουνε ντροπή για τις πράξεις τους, μα πάραυτα πάντα περπατούνε στητά και καμαρωτά, ανάμεσα απ' τα σκοτεινά σοκκάκια και τις έρημες πλατείες,
κουβαλώντας τον πόνο και το βάρος τους, χωρίς να τον μοιράζονται με κανέναν.
Τα μάτια τους, μοιάζουν με ραγισμένους καθρέφτες. Έχουν πάντα μεγάλο και πεταχτό κούτελο και τα άκρα τους μοιάζουν να βρίσκονται ξέχωρα απ' το υπόλοιπο σώμα, όπως και το κεφάλι.
Αυτό δηλώνει πώς είναι έτοιμοι, να μοιραστούνε σε κομμάτια, όποτε η κατάσταση το επιβάλλει.Συνήθως είναι καλλιτέχνες, αλλά οι περισσότεροι είναι ποιητές!
Η Νεράϊδα των Σκιών θέλει να αλαφρώνει τούτα τα εύθραυστα αγόρια και τα τόσα καλοσυνάτα, άν και μάταια, προσπαθούν να  δείχνουνε σκληρά, γι αυτό τα μεταμορφώνει σε Σκιές!
! Η Σκιά δεν έχει βάρος και τα αγόρια νιώθουν ξένοιαστα κι αλαφρωμένα κι ο πόνος τους, φεύγει μακριά για λίγο. Η Νεράϊδα, ευχαριστιέται πολύ όταν παίζει με τις Σκιές των αγοριών κι άν μπορούσε, θα φρόντιζε να τα κρατάει πάντοτε έτσι. Σκιές!!!
Ομως αυτό δεν γίνετε, γιατί η Νεράϊδα είναι πιστή ακόλουθος του Μάγου! Υπάρχει χάρη σε εκείνον και λειτουργεί μονάχα όταν εκείνος της το επιτρέπει!
Είναι φυσικό επακόλουθο. Χωρίς Φώς, δεν υπάρχει Σκιά!

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ

Το κορίτσι σεργιάνιζε κατα μήκος της απέραντης αμμουδιάς. Έκατσε κατάχαμα στην παχιά άμμο.
Ξάπλωσε πάνω της, την πήρε στις χούφτες της..εκείνη γλύστρησε! Την ξανάπιασε, έπαιξε μαζί της, εκείνη γλύστρησε ξανά ανάμεσα απ' τα λεπτά δάχτυλα, χαιδεύοντάς τα. Το κορίτσι έμεινε σκεφτικό, μα ήρεμο.
Ξάφνου, η άμμος άρχισε να κινείται, να σχηματίζει λοφάκια, να ζωντανεύει, να παίρνει μορφή!
Το κορίτσι τρόμαξε κι αποτραβήχτηκε!
-"Μην τρομάζεις", της είπε το Πλάσμα της άμμου. "Είμαι κι εγώ σαν και σένα. Ήμαστε κι οι δυό φτιαγμένοι από την ίδια ουσία.Μόνο που εμένα οι κόκκοι μου, ακόμα δεν έχουν σμίξει μεταξύ τους και δεν έχουν σταθεροποιηθεί. Με τον καιρό, θα αρχίζουν σιγά σιγά να ενώνονται και θα πάρω ακριβώς την ίδια μορφή με σένα και 'συ αντίθετα! Οι δικοί σου κόκκοι άμμου θ' αρχίζουν σιγά σιγά να απελευθερώνονται, ώσπου να φτάσεις στην δική μου τωρινή μορφή, μέχρι ωσότου να διαλυθούν εντελώς και γίνεις ένα με την αμμουδιά!"
-"Και μετά;", ρώτησε το κορίτσι, που άκουγε προσεχτικά την ψιθυριστή φωνή του Πλάσματος, που κατά έναν φυσικό τρόπο, της φαινόταν πολύ οικείο.
-"Μετά, οι κόκκοι σου θα ανακατευτούν με τους κόκκους των άλλων πλασμάτων, που γίναν ήδη άμμος και θα έχεις ξεχάσει ποια ήσουν!"
-"Και μετά;", συνέχισε γεμάτη περιέργεια.
-"Μετά θα έρχονται τα κύματα της θάλασσας και θα γλύφουνε την άμμο, πέρνοντάς την μαζί τους και μαζί και σένα και τα άλλα πλάσματα, μές τον βυθό και δεν θα ξεχωρίζεις απ' αυτά, ούτε εκείνα  από σένα, γιατί άμμος και νερό, θα χουν γίνει ένα."
-"Κι ύστερα τί;", συνέχισε να ρωτάει, αδυνατώντας να καταλάβει τα λόγια του Πλάσματος, παρότι τα ένιωθε μέσα της, τόσο απλοϊκά.
-"Υστερα;!" επανέλαβε το Πλάσμα της άμμου, σα να αναρωτιόταν κι εκείνο μαζί της!
"Ύστερα!..Δε γνωρίζω να σου πώ για ύστερα. Εγώ σου μιλώ γι αυτά που ήδη γνωρίζω.Γι αυτό που θα γίνεις και γι αυτό που πρόκειται να γίνω. Άν θές να μάθεις για ύστερα, θα πρέπει να μιλήσεις με τον βυθό!"